O książce: 2017 / Wojna w Afganistanie była nie tylko pierwszą armią na dużą skalę konflikt czasów nowożytnych z udziałem radzieckiego lotnictwa wojskowego, ale także źródło unikalnych doświadczeń bojowych dla wszystkich rodzajów Sił Powietrznych. Po raz pierwszy po długim okresie powojennym przetestowano nowe systemy kamuflażu, niedawno wprowadzone w lotnictwie radzieckim: na samolotach i helikopterach pojawiły się elementy dekoracyjne - znaki lotów bojowych, nagrody pilotażowe i różne emblematy. „Malowanie pokładowe”, tak ukochane w lotnictwie wielu krajów, przez długi czas nie było mile widziane, uznane za niespełniające wymogów dyscypliny wojskowej i rygorystycznej rutyny. Sytuacja militarna okazała się bardziej demokratyczna, dając lotnikom możliwość wyrażenia siebie i wizualnego urzeczywistnienia swojego stosunku do swoich pojazdów bojowych. Piloci samolotów szturmowych i rozpoznawczych, samolotów myśliwskich i helikopterów zyskali własne emblematy. Jak wiadomo, każdy samolot i helikopter ma swój własny charakter i przyzwyczajenia, wyrażające się w cechach techniki pilotażu, łatwości obsługi, osiągach i niezawodności. Dopasowane do nich były rysunki, które pojawiły się po bokach, co zapewniło autorom większą swobodę wypowiedzi w kreowaniu obrazu wizualnego. Niemal wszystkie przykłady słynnego „malowania na pokładzie” odeszły do ​​przeszłości po zakończeniu kampanii afgańskiej następnie przestały istnieć wraz ze sprzętem wycofanym z eksploatacji. Tylko w pojedynczych przypadkach emblematy odziedziczone po wojnie w Afganistanie miały znaleźć nowe wcielenie, kontynuując swoje życie wraz z pojawieniem się samolotów nowej generacji.